BRAIN FOG

Ik moest maandag en woensdag naar het ziekenhuis voor controle. Wel iets belangrijks.
Ik had al een aantal weken allemaal formulieren gekregen met (veel!) tekst en opdrachten. Een plasboek bijhouden, drinken bijhouden, van twee dagen plas opvangen tussendoor, anders kun je het niet bijhouden in een ‘plasdagboek’.

Ik had de eerste afspraak een echo, waarvoor ik van tevoren niet mocht eten en drinken, ik moest dus nuchter komen. Voor ik wegging dacht ik nog: laat ik even plassen. Kom ik later thuis, lees ik die echo-tekst nog eens terug. “Je moet 2 glazen water drinken 1,5 uur van tevoren” en “je mag niet plassen tot 2 uur voor de afspraak”.
PFFF… waarom kon ik dat niet eerder zien?

Moest ik ook nog ergens plas inleveren en bloed prikken, maar wel op tijd, want anders hebben ze de uitslag niet tijdens de afspraak op woensdag. Maar doordat ik door de bomen het bos al niet meer zag, gebeurde dat dus twee dagen van tevoren (was uiteindelijk gelukkig nog op tijd).
O ja, en ik las later ook nog dat ze liever hadden dat je het plas- en drinkdagboek niet twee dagen achter elkaar zou bijhouden. Nou, dat kon dus niet meer anders, want ik begon daar maandag mee en moest woensdag (vandaag) naar de uroloog.

Word ik wakker, denk ik: laat ik even plassen… o, misschien moet ik nuchter zijn.. laat ik even checken of ik wel mag plassen. Gelukkig deed ik dat. Want ik moest met een volle blaas komen en juist veel drinken van tevoren.

Nou, dan stagneert het echt aan alle kanten bij mij op een gegeven moment.
Al die papieren en opdrachten… en er staat zóveel tekst, maar ik hoef ook weer niet alles te lezen. En de opdrachten staan ook niet netjes onder elkaar, nee, op vijf verschillende bladen.

Waarom ik me een sukkel voel?
Tja, op zulke momenten besef ik het weer: mijn hoofd werkt gewoon anders.
Waar ik normaal denk dat ik best lekker meekom met ‘normale’ mensen, word ik bij dit soort dingen keihard met m’n neus op de feiten gedrukt.
Ik overzie het allemaal gewoon echt niet, en dan kan ik me zó’n loser voelen.

Ik krijg het gevoel dat mensen dan denken: “Maar het gaat over je gezondheid, dat moet je toch serieus nemen?”
Ik néém het ook serieus.
Maar ik overzie het gewoon niet.
En nee, dat is geen excuus.
Ook al voelt dat voor jou met een ‘normaal’ hoofd misschien wel zo.

Ik baal van mezelf, ’s avonds op de bank, als ik teruglees dat ik eigenlijk had moeten drinken voor de echo en juist niet had mogen plassen.
Uiteindelijk zei m’n vriend: “De volgende keer moeten we dit soort dingen gewoon even samen doen. Samen doornemen, dan help ik je.”
Dat vond ik zó lief. 

Maar tegelijkertijd voelde ik me zó stom.
Een sukkel.
Die hulp nodig heeft bij haar ziekenhuisafspraken, omdat een paar papieren doornemen met opdrachten te moeilijk is.

Maar goed. Misschien voel ik me dan even zo.
Maar als ik het met wat meer afstand bekijk, weet ik eigenlijk wel beter.
Ik ben geen sukkel. Mijn hoofd werkt gewoon anders. En ja, dat is soms echt kneitervervelend, vooral bij dingen met veel stappen, losse briefjes en vage instructies.

Maar ik ben er wél geweest. Ik héb het geregeld. Niet perfect, niet vlekkeloos, maar ik heb het wel gedaan.

Dus nee, ik ben geen sukkel.
Ik ben iemand die het op haar eigen manier doet. En soms betekent dat gewoon: even samen de boel doornemen en het gaat allemaal net even wat rommeliger dan bij een ander.

En door dat te beseffen en daarna te accepteren..  is dat misschien wel de grootste winst van deze week voor mij ;)