Zelfzorg
Het is niet altijd mijn sterkste punt.
Maar ik weet: het is goed voor me.. Het doet mijn lijf en hoofd goed.
Maar waarom vind ik het dan zo lastig om vol te houden?
Balans = key?
Toen mijn ex en ik uit elkaar gingen, kwam ik op mezelf te wonen. Ik was volledig op mezelf aangewezen.
En ik moet zeggen: het was geen wereldschokkende ontdekking dat ik niet de beste ben in zelfzorg.
Vroeger zorgden mijn ouders voor structuur. En ja, daar viel ook een stukje zelfzorg onder: ontbijten, op tijd avondeten, een ritme hebben.
Toen ik op mijn 22e uit huis ging en ging samenwonen met mijn ex (die overigens erg gestructureerd was), kwam er automatisch een soort structuur in huis bij ons. Dat zorgde er bij mij voor dat ik een redelijke balans had in mijn leven, in mijn dagen en dus ook in mijn zelfzorg.
Ik voelde wel regelmatig de behoefte om ’s ochtends een zak chips open te trekken of als avondeten te eindigen met toastjes en smeerseltjes. Maar dat werd toch een beetje raar gevonden. Dus deed ik het niet. Of stiekem. Of alleen als ik alleen was.
Toen ik op mezelf kwam te wonen, voelde ik die behoefte ook sterk. En hoe chill was het dat ik nu gewoon kon doen en laten wat ik wilde?
Nou je kunt vast al raden waarin dat resulteerde ;)
Dat resulteerde in een ongezond eetpatroon: overdag bijna niks eten, en dan in de avond een vreetbui.. En toastjes als avondeten.
Mijn huis was een chaos. Dat begon met: "ach, het is wel prima zo", maar op een gegeven moment overzag ik het niet meer.
En doordat ik de boel niet meer overzag, begon het zich op te stapelen: het huishouden, de afwas, mijn studie (die ik toen nog volgde)... alles liep spaak.
Het was zomer, ik ging veel naar feestjes en dronk veel alcohol (wel alleen op feestjes, niet thuis) en at ongezond. Daarnaast sportte ik amper.
Ik dacht dat het een ‘chill’ leven was, maar als ik nu terugkijk, denk ik vooral: hoe lekker zat ik eigenlijk écht in m’n vel?
Ik was aangekomen, wat me weer onzeker maakte.
Het ongezonde eten gaf me weinig energie.
Ik zei overal maar 'JA!' op en ging maar door.
Dus hoe bedoel je zelfzorg?
Die was in die periode wel ver te zoeken.
Toen ik na ongeveer een jaar een nieuwe relatie kreeg, lukte me het direct beter om voor mezelf te zorgen.
Er was weer iemand die me een beetje ‘in de gaten hield’. En iemand voor wie ik kon zorgen als hij bij me was.
Want ja, ik hou ervan om voor anderen te zorgen. Gek hè, dat dat dan wél lukt... maar voor dat jezelf zorgen een stuk moeilijker is?
Als iemand me die logica nog eens zou kunnen uitleggen?!
Er kwam weer wat meer ritme in mijn zelfzorg. En doordat ik weer iemand had om voor te zorgen werden de toastjes 's avonds ook steeds weer vaker ingeruild voor een gezond 'prakkie'.
Want ik kon natuurlijk niet aankomen met toastjes als avondmaal bij mn nieuwe 'vlam' ;)
Maar wat betekent zelfzorg nou eigenlijk?
Voor mij betekent zelfzorg vooral: letten op m’n eetpatroon, mijn structuur en bewust rustmomenten voor mezelf pakken.
Niet naar elke feestje of gezellige gelegenheid gaan, maar ook eens even lekker een avondje op de bank chillen.
En laat ik eerlijk zijn, ik ben nog hard aan het leren hiervoor ;)
O ja, en zo af en toe echt even weggaan, op vakantie, bijkomen van alle drukte hier in NL.
Daarnaast is voor mij wel echt een eye-opener geweest dat structuur erg helpend is. Dus probeer ik wel zoveel mogelijk structuur in mijn leven aan te brengen. Zonder dat het me te saai wordt.
Maar ik vind al gauw iets saai worden. Dat is mijn valkuil.
Over structuur ga ik het trouwens nog een andere keer hebben, so.. to be continued...
Een andere valkuil, die dan weer naar boven komt zodra de structuur wegvalt, is mijn eetpatroon.
Waarin chips als ontbijt en toastjes als avondeten normaal worden. Of de hele dag niks eten om vervolgens een eetbui te krijgen.
En dat is natuurlijk niet de bedoeling. Dat is niet goed voor mijn lijf, niet voor mijn hoofd, en mijn energie gaat er ook keihard van onderuit.
Buiten dat om baal ik daarna ook altijd ontzettend van mezelf als dat weer gebeurd.
Ik voel dan alles, behalve dat ik goed voor mezelf zorg op zulke momenten.
Maar toch is het soms zo lastig om het allemaal vol te houden.
Blame it on the ADHD? ;)
Bij anderen kan zelfzorg iets totaal anders betekenen. En de valkuilen zien er dan ook anders uit.
Denk aan:
- Elke dag overwerken.
- Tegen iedereen ‘ja’ zeggen, terwijl je ergens eigenlijk helemaal geen zin in of tijd voor hebt.
- Leven naar de verwachtingen van anderen.
- Nooit pauze nemen.
- De lat torenhoog leggen voor jezelf.
Tot slot
Zelfzorg is geen luxe.
Het is jouw basis: het fundament onder hoe jij je voelt en functioneert.
Als die basis wankel is, merk je dat in alles: je energie, je stemming, je grenzen, je zelfbeeld.
En ja, met ADHD is het soms een grotere uitdaging om voor jezelf te zorgen.
Structuur, overzicht en balans zijn voor 'ons' vaak geen vanzelfsprekendheden, maar dat betekent niet dat het onmogelijk is om deze in je leven te integreren.
Dus als je dit herkent…
En denk je nou 'ik mag ook wel eens wat beter voor mezelf zorgen'.
Begin klein.
Kies één ding.
Misschien een fatsoenlijk ontbijt.
Een keer ‘nee’ zeggen tegen een collega.
Of elke dag één rustmoment inplannen voor jezelf.
Dan zul je merken wat voor effect dat op jezelf (en je ADHD brein ;) ) kan hebben.
En wil je echt grotere verandering, op de diepere laag? Omdat je constant terugvalt in bepaalde patronen?
Dan kan ik je daarbij helpen in mn coaching.
Reactie plaatsen
Reacties