Structuur: mijn haat-liefdeverhouding
Structuur is iets waar mensen met AD(H)D veel baat bij hebben.
Maar tegelijkertijd… vinden 'we' het ook vaak oersaai.
Het is voor ‘ons’ lastig om structuur te hebben, laat staan om het ook echt vol te houden.
En áls het er dan eindelijk is, dan gooien we het zelf weer vrolijk overhoop.
Want ja: chaos voelt soms gewoon lekker vrij. En laten we eerlijk zijn: die dopamine krijgt er weer even een boost van.
Voor sommigen werkt dat prima. Structuur weg, even lekker naar een feestje toe en daarna hup, moeiteloos weer back on track.
Anderen zijn meteen weer helemaal van slag na zo een weekend.
Bij mij? Wisselt dit heel erg.
Deze week ging het helaas wat minder goed.
Ik voelde me moe, er speelde privé wat dingen waardoor ik geen puf had om mezelf op gang te trekken, en jawel: m’n hormonen deden ook weer gezellig mee.
Gevolg: slecht eten, weinig energie, en m’n humeur ging er ook niet bepaald op vooruit.
Elke keer neem ik me weer voor om m’n structuur vast te houden, zeker op zulke momenten...
Maar dan komt er wel weer iets tussendoor dat alles in de war schopt.
Dus hoe pak je het dan weer op? Zeker na een festival weekend, vakantie of die gekke feestdagen als Pasen, Pinksteren en Hemelvaart.
--> Gewoon.
Begin weer met je basics.
Ga naar school. Ga werken. Sport.
Doe de dingen die je normaal gesproken ook doet op een dag.
Juist die ‘gewone’ dingen geven vaak weer houvast.
Dus ben ik van plan dat ook weer te gaan doen, maar helaas zal dat niet helemaal gaan lukken, want volgende week….
Dan ga ik weer op vakantie.
En heb ik dus weer geen structuur.
Maar dat vind ik dus heerlijk.
De rust van een ander land, de zon, geen to-do’s of verwachtingen: ik ga daar erg goed op.
Veel beter dan op de drukte en snelheid die hier in Nederland vaak als de standaard gelden.
Geef mij maar structuur met zon, zee, strand en een verse smoothie of cocktail in m’n hand.
Maar goed, ook dat wordt op een gegeven moment weer saai.
En dan heb ik ineens weer zin in iets anders. Een nieuwe planning en een nieuwe kick. En dan heb ik na een week toch ook vaak wel weer zin om gewoon weer lekker aan de slag te gaan en al mijn ideeën uit te werken.
En weet je? Voorheen kon ik weken blijven hangen in zo’n fase.
Lange periodes waarin ik mezelf totaal verloor in vreetbuien en me gewoon niet fijn voelde.
Het voelde dan alsof ik de weg even helemaal kwijt was, en alles: structuur, ritme en energie, gewoon weg was.
Maar nu heb ik veel sneller door wanneer ik in zo’n patroon beland.
Ik laat het ook even toe hoor, want als ik het ga wegduwen of ontkennen, komt het alleen maar harder terug (en met extra chips erbij).
Maar ik ben me wel bewust eran als ik er in zit en van hoe het voelt en wat het met me doet.
En juist daardoor lukt het me beter om mezelf weer te herpakken.
Ik maak ook bewustere keuzes na (of in) zo’n dip.
Zodat het niet langer hoeft te duren dan nodig.
En hoe ik dat geleerd heb?
Dat is iets wat ik in therapie heb moeten leren.
Een stukje zelfinzicht.
Leren herkennen wanneer het gebeurt, waardoor het gebeurd, wat je kunt doen, en vooral: hoe je jezelf zover krijgt om het ook echt te gaan doen.
Hulp vragen helpt ook.
Benoemen hoe ik me voel. Niet in m’n eentje blijven zitten met dat opgejaagde, 'bleh-gevoel'.
En dan, als ik weer een beetje op adem ben, heb ik iemand nodig die me liefdevol een schop onder m’n hol geeft.
Zonder oordeel, maar wél met een duidelijke: “Oké, en nu weer even vooruit.”
Want als ik niks doe, kan ik er nog wel in blijven hangen.
En daar wordt niemand vrolijk van.. Ik zelf al helemaal niet ;)
Wil jij ook meer inzicht krijgen in je eigen patronen en gedrag, wil je jezelf beter leren kennen én jezelf accepteren zoals je bent en wil je hier hulp bij?
Stuur me een berichtje om te kijken wat ik voor jou kan betekenen.
Reactie plaatsen
Reacties