De vicieuze cirkel van een (on)gezond eepatroon

De vicieuze cirkel: Gezond eten, sporten en de onvermijdelijke vreetbui

Gezond eten → sporten → te weinig eten in totaal → vreetbui → spijt → compenseren door weer extra gezond (en weinig) te eten → compenseren door sporten → vreetbui → weegschaal → weer niet tevreden → REPEAT.

Dit patroon is er een die veel mensen zullen herkennen.
Het is een vermoeiend patroon waarin je ook gek van jezelf kunt worden. Want, 'waarom houd ik het gezonde eetpatroon niet gewoon vol?'.

Ikzelf struggle hier ook al een lange tijd mee.

Vroeger at ik vaak erg weinig. Ik was sowieso al geen grote eter van mezelf, maar ik heb op een bepaalde leeftijd, toen ik erg onzeker was, ook bewust weinig gegeten.
Ik denk dat ik een jaar of 12 was en net op de middelbare school zat. Ik vond het een moeilijke tijd, ik worstelde erg met mezelf. Ondanks dat het ook een leuke tijd was met veel vriendinnen (met wie ik nu nog steeds bevriend ben, hoe leuk?!), voelde ik me toch vaak eenzaam en anders.

Ik was erg onzeker en die onzekerheid projecteerde ik op mijn lichaam. Ik was te dik (vond ik, dat was ik absoluut niet).

Ik gooide vaak mijn brood weg, at weinig en sportte veel. Soms zat ik zelfs op pro-ana sites om te kijken hoe ik het best zo snel mogelijk dun kon worden. Ik deed nog andere dingen om zo snel mogelijk dun te worden en om mijn honger te stillen. Maar ik ben er nu voor het eerst echt goed open over, dus het voelt nog niet fijn om alles op te schrijven.

Thuis vermomde ik het goed. Want zelfs toen de GGD met zorgen naar mijn huis had gebeld, wist ik ze thuis nog wijs te maken dat er niks aan de hand was. Ik deed gewoon alsof ik heel veel chocola at. 

Soms at ik het ook wel. Maar of dat er allemaal in bleef, dat is een ander verhaal ;)

Gelukkig hadden mijn vriendinnen het destijds wel door en hielden ze me in de gaten. Ik heb het later, toen het niet meer met me ging, ook aan ze opgebiecht dat het niet helemaal goed met me ging. Maar ik wilde absoluut niet dat ze het tegen anderen gingen zeggen (zoals thuis).

Ik moest vanaf daarna onder toezicht van hen in de kantine mijn brood opeten en ze kochten regelmatig een suikerwafel voor me. Als ik mijn brood wel had weggegooid, dan kreeg ik van iemand anders haar brood.
Ik kan wel zeggen dat het door hun komt dat het niet verder uit de hand is gelopen.

Het is daarna een aantal jaar later nog wel een keer gebeurd. Ik had een soort 'terugval' waarin ik weer heel veel sportte en weinig at. 
Ik vond mezelf maar niet mooi en nog steeds dik. En ik kan me nog herinneren dat ik helemaal trots en blij was dat ik zelfs om mijn kleinste broekje een riem moest gaan doen.

Als ik nu terugkijk naar die foto’s, denk ik: jeetje mineetje, hoe kon je jezelf daar dik hebben gevonden?

Ook toen is dat uiteindelijk gelukkig niet verder uit de hand gelopen, door hulp van buitenaf (geen professionele). Maar weer moest het echt stil blijven van mij, want ik schaamde me dood en wilde absoluut niet dat anderen het zouden weten. Dan zouden ze ook wel weer denk: 'heb je haar weer'.

Door de lange periode van weinig eten en veel sporten hunkerde mijn lichaam constant naar eten. 

Corona en de omslag

In de coronatijd kwam het kantelpunt.
Waar ik eerst weinig at en de behoefte had om controle over mijn voedselinname te hebben, ging het met corona 'mis'.
Ik moest thuis zitten van werk doordat ik tot de kwetsbare doelgroep behoorde, en al snel verveelde ik me dood thuis.

Vervelen = eten. 
Dus als snel begonnen mijn dagen regelmatig om 10 uur ’s ochtends met een zak chips. Verder at ik de hele dag door ongezonde dingen. Tot het avond was en ik dan geen avondeten meer hoefde.

Deze periode heeft ertoe geleid dat ik steeds vaker (ongecontroleerde) eetbuien kreeg, en ook is hier mijn emotie-eten ontstaan. Want waar ik voorheen nog ging sporten als ik niet lekker in mn vel zat, greep ik nu direct naar eten om te troosten.

Máár, deze eetbuien moesten wel altijd gecompenseerd worden. Want de angst om dik te worden, dat was er nog wel. En dat nam na zo een eetbui alleen maar toe.

Dus dat betekende soms hele dagen 'vasten'. Zo lang mogelijk niks proberen te eten, alleen met het avondeten iets eten. Niet teveel, maar wel iets. Zodat niemand het door zou hebben.

En jahoor daar kwam de vicieuze cirkel opdagen: 

Eetbuien --> dagen niks eten + compenseren met bewegen --> eetbuien en dooor...

De rol van ADHD

Toen ik later mijn ADHD-diagnose kreeg, kwam mijn eetpatroon naar voren in de gesprekken met de psycholoog. Het was iets zorgelijks werd gezegd. Maar zelf vond ik nogal dat ik me niet zo moest aanstellen. Ik moet gewoon van die zak chips afblijven, toch?

Mijn medicatie zou ervoor zorgen dat ik minder last zou hebben van eetbuien, zei de psychiater. 'Omdat het impulsieve geremd wordt'.
Maar daarnaast adviseerde hij om wel door een specialist geholpen te worden, dus om me te laten doorverwijzen.
Ik ben doorverwezen naar Human Concern, een gespecialiseerde instelling voor eetstoornissen. 
Maar uiteindelijk heb ik ervoor gekozen om hier niet naartoe te gaan.

Want voor de aanmelding moest er weer van alles geregeld en gedaan worden, wat in mijn hoofd echt even te veel was en ik niet goed overzag.

En daarnaast kon ik best denken: 'ach joh, ik doe het zelf wel'.
En wat ik ook heel erg had, was dat ik vond dat ik me niet moest aanstellen. Want er zijn meiden veel erger er aan toe. En ik weeg gewoon normaal, ik kan nog normaal mn werk doen. Dus er is helemaal niks aan de hand.

Ik heb heel mn leven altijd al van alles aan de hand. Ik vind het wel even mooi geweest. En de gedachten van  'heb je haar weer, die heeft ook altijd wat' (wat overigens best klopt helaas, haha).

Verandering?

Het even zelf doen, dat was wat minder makkelijk dan ik dacht, want ik merkte dat sommige patronen zo hardnekkig zijn. En dat ik toch altijd snel weer geneigd was/ ben om spijt te hebben na een eetbui en om dan te compenseren uit de angst om dik te worden.

Ik probeerde te diëten maar ik wist eigenlijk al: dat helpt helemaal niet. 

Je moet een gezonde leefstijl creëren + de laag eronder aanpakken. Want daar zit vaak de oorzaak van het gedrag.

Ik ben er uiteindelijk wel open over geweest tegen mijn vriend en heb een heel klein aantal vriendinnen in vertrouwen genomen om het te vertellen. Iets wat ik heel lastig vond. Maar heb er daarna eigenlijk nooit echt meer over gesproken. Ik voel me daar toch niet echt prettig bij of zo.
Ik schaam me nog steeds heel erg ervoor en ik vind dat ik me niet moet aanstellen of het voelt een beetje als om aandacht vragen ofzo. 
Ondanks dat het wel iets in mijn leven is (geweest) wat niet makkelijk voor me is en ik last van had (en heb nog soms).

Waarom ik dit verhaal deel

Waarom ik dit dan toch zo openlijk online deel, terwijl ik het eigenlijk nog met bijna niemand heb besproken?

Het lucht op! Ik ben een betere schrijver dan prater, dus ik schrijf liever dingen op dan dat ik ze vertel.

Ik durf het nu ook te delen, omdat ik voel dat ik het de laatste tijd steeds beter onder controle krijg. Er is zeker nog geen balans, maar het zijn niet meer de vreselijke eetbuien waarvan ik achteraf misselijk werd en die ik daarna extreem compenseerde. Ik pak veel sneller de draad weer op en voel me minder schuldig nadat ik me een week heb laten gaan, zoals op vakantie vorige week. Normaal gesproken zou ik nu een week niets eten ter compensatie.

Als ik uiteten ga, probeer ik overdag gewoon te eten, in plaats van de hele dag niets te eten om me vervolgens tijdens het uiteten volledig te laten gaan.

In de coronaperiode ben ik denk ik wel 10 kg aangekomen, iets wat echt heel heftig was voor mij. Nu kan ik er ook de voordelen van inzien: ik heb een veel vrouwelijker en daardoor volwassener lichaam gekregen. Dat geeft me ergens juist weer zelfvertrouwen. Ik bedoel, welke vrouw wil nu niet wat vollere borsten en billen? ;)

Doordat ik nu veel beter in mijn vel zit, beheersen de eetbuien mijn leven niet meer zo sterk. Natuurlijk kan ik nog steeds balen als ik een eetbui heb gehad, en voel ik nog steeds de drang te compenseren. Maar dan is het nu slechts een dag dat ik me minder goed voel, in plaats van lange perioden van zelfveroordeling.

Ik deel dit omdat ik denk dat het goed is dat hierover openlijk wordt gesproken. Ik denk dat zoveel mensen die dit ervaren zich ervoor schamen en denken: 'Het valt wel mee, ik moet me niet aanstellen.'

Maar weet dat het echt serieus is, en weet dat je geholpen kunt worden. Je hoeft het niet kleiner te maken dan het is, want ook jouw probleem mag er zijn. Praat er met iemand over, dat lucht echt op.

Weet dat er hulp is. Er zijn gespecialiseerde organisaties die je kunnen helpen als het echt om een eetstoornis gaat, maar er zijn ook coaches die hiervoor een speciale opleiding hebben gevolgd.

En als je op zoek bent naar inzicht in je gedrag en patronen (met of zonder ADHD), meer zelfvertrouwen en, heel belangrijk: zelfacceptatie, dan kun je altijd contact met mij opnemen om te kijken wat ik voor je kan betekenen.

Weet wel: ik vervang geen psychologische hulp en ben niet gespecialiseerd in eetstoornissen. Wel kan ik op andere gebieden helpen en/of meedenken. Ik kan je ook naar de juiste persoon verwijzen en je helpen die stappen te zetten, als je dat nodig hebt.

Je staat er niet alleen voor! 

Herken jij je in dit patroon of heb je een vergelijkbare ervaring?

Deel het in de reacties hieronder of op mijn instagram/ tiktok.
Jouw verhaal kan anderen helpen!